Ένα “δείπνο” με το αναπόφευκτο

Ένα “δείπνο” με το αναπόφευκτο

Η ποίηση της Δάφνη Νικήτα (1) μεταδίδει μια ανανεωτική αύρα, ενώ οι εικόνες της μας συνδέουν απευθείας με το Ασυνείδητο. «Μια διάφανη/μεμβράνη/με καλύπτει/από πάνω μέχρι κάτω/στα χέρια μου κρατώ/ένα παράθυρο» ομολογεί στο ποίημά της, Παράθυρο.
«Το Μπλε Δείπνο» (2) της, εν μέσω πανδημίας, μας εγκαλεί σε ένα «δείπνο» με το αναπόφευκτο. «Το Μπλε/ αυτό απέναντι/ το ξέρω/ θα με καταπιεί/ ολόκληρη» αναφέρει στο ομώνυμο ποίημα. Η ποιήτρια με την πηγαία και αυτόματη γραφή αφοπλίζει με τον τρόπο που πρωταγωνιστεί η απώλεια σε αυτό το βιβλίο της.Στο συνολικό έργο της, η απώλεια μετατρέπεται συχνά στη συγκλονιστική κατάσταση της ζωής, η οποία προκαλείται από το θνητό σώμα, καθώς ανατρέπει κατά τις συνεχείς αλλαγές του την ίδια την ύπαρξη ως δυναμική ανθρώπινη εμπειρία.
Οι περσόνες της Δάφνης Νικήτα ακροβατούν μεταξύ πραγματικού και ονειρικού με ρίσκο. Η ποίησή της εμπνέεται και αναδεικνύει δυναμικά το εφήμερο ως θεμέλιο αλλά και ως κίνδυνο ζωής ταυτόχρονα. Κατά αυτόν τον τρόπο, διαδραματίζεται το φλερτ της ποιήτριας με την αιωνιότητα.
Ο ποιητικός λόγος της Δάφνης Νικήτα ενσωματώνει με αμεσότητα όλα τα ερεθίσματα των ανθρώπινων στιγμών, ενώ χειρίζεται με εσωτερικότητα και ενσυναίσθηση τις εξωγενείς παραμέτρους τους. Κατοικεί στα βάθη της ψυχής, σε έναν άλλου τύπου εγκλεισμό, και ενώνει τον αναγνώστη με μία υψηλής ευκρίνειας πνευματικότητα που καταπλήσσει.
Tο άτομο ως περσόνα τίθεται στο επίκεντρο του ποιητικού λόγου της Δάφνης Νικήτα, όπως γλωσσικά θέτει στα ποιήματά της τη λέξη ως σύμβολο, αγνοώντας τα όρια του λόγου και τα σημεία στίξης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, σχολιάζει την αναμέτρηση του σύγχρονου ατόμου με τη συλλογική εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας στην ψηφιακή εποχή, όπου η λέξη μετατρέπεται από πληροφορία σε ποιητικό σώμα, μεταφέροντας ολιστικά τις εντυπώσεις και την εμπειρία του αναγνώστη.
Έτσι, προκύπτει ένας γλωσσικός πραγματισμός, ο οποίος αναμετράται με τον πραγματισμό της σύγχρονης κοινωνίας, χαρακτηριστικό σημείο των καιρών μας. Αξίζει να το διαβάσετε!

Γιώργος Ταξιαρχόπουλος*

(1) Η Δάφνη Νικήτα γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο University of Kent και στο Goldsmiths’ College, University of London. Προσκλήθηκε και συμμετείχε στην 53η Μπιενάλε Βενετίας στην ποιητική δράση Making Words. Ποιητικές συλλογές: Μπουκάλια από το ίδιο άρωμα (Εκδόσεις Εν τύποις), Το βροχερό βαγόνι (Eκδόσεις Το Ροδακιό), Η περιπέτεια της Μπέττυ και άλλα ποιήματα (Eκδόσεις [.poema..]), Μαύρα σκυλιά (2015), Το δέντρο που ανατέλλει (2018) και Το Μπλε Δείπνο (2020) από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

(2) Δάφνη Νικήτα, Το Μπλε Δείπνο, Εδουάρδος Χόπερ (έργο εξωφύλλου), Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2020

* Ο Γιώργος Ταξιαρχόπουλος είναι εικαστικός καλλιτέχνης και διδακτορικός φοιτητής του Τμήματος Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης. Η υπό εκπόνηση διδακτορική του διατριβή έχει τίτλο: Μεθοδολογία προσέγγισης της διδακτικής της τέχνης στα πλαίσια του σύγχρονου οπτικού πολιτισμού (visual culture) και των ιδεολογιών του. Πρόταση για τη διαθεματική (cross-thematic integration) και τη διεπιστημονική (interdisciplinary medias) οργάνωση αναλυτικού προγράμματος για το μάθημα των εικαστικών στη μέση εκπαίδευση με υποδειγματικές εφαρμογές.

Συμμετέχει μετά από επιλογή στη διεθνή ομαδική έκθεση «Καθρέφτης και Αντικαθρέφτισμα», που πραγματοποιείται στο Μουσείο Τέχνης του 20ού και 21ου αιώνα της Αγίας Πετρούπολης στη Ρωσία (MISP), με το έργο Seven mirrors, 2020, Video installation, mixed media, ποίηση & απαγγελία: Δάφνη Νικήτα, φωτογραφία και video art: Γιώργος Ταξιαρχόπουλος. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

This Post Has One Comment

Αφήστε μια απάντηση